Ljudi pretpostavljaju da je vreme striktna progresija. Linearna vizija koja je protkana nitima uzroka i posledice. Ali vreme je zapravo sa nelinearne, ne-subjektivne tačke gledišta – klupko klimavih vremenskih zona. Ta kapija dimenzionalnog otkrovenja stapa se u fokusu nečinjenja i jednaka je nuli. Kada dosegne tu tačku kreće u ponovnu ekstazu kreativnog činjenja.
